En ze leefden nog lang en gelukkig.
Zo eindigen de beste sprookjes en nu vanaf vandaag dus ook het onze. In een fantastisch avonturenboek, waarvan we zelf wel hadden verwacht dat het zou gaan gebeuren, maar nooit hadden kunnen vermoeden dat het zo groots zou zijn, zijn we op de laatste pagina aangekomen.

Van de eerste onderlinge spark tijdens het jammen in de kelders van Rotterdam Schiedam West in 1998, de vonk vlam vatte in De Paap in Den Haag, via Where Do I go now? voor het eerst gedraaid op 3fm door Isabel, naar twee keer Ahoy uitverkocht in minder dan 20 minuten  in 2001. De allereerste MTV award voor een Nederlandse band, die we nog meerdere keren mochten ontvangen, evenals alle relevante prijzen en gouden, vaak platina albums. Het sprookje haalde menigmaal het 8 uur journaal. As long as you want this en So glad you made it verlegden de heersende lat met 8 hitsingles op rij. Het bracht ons naar ons eerste stadionconcert. De Amsterdam ArenA 23 juni 2003. KANE. Uitverkocht.

Er waren diepe persoonlijke tragedies. Zoals in elke goed sprookje gingen drama en geluk hand in hand. Het vuur voor muziek als therapie is echter altijd de sleutel geweest. In voor- en tegenspoed. De vertaling ervan in albums als Fearless, Everything you want. Wat een blessing als je elke twee jaar mag vastleggen in de vorm van liedjes. In de zomers van 2005 en 2008 speelden we voor 42.000 man op het strand van Almere en in De Kuip Rotterdam. Fantastische mijlpalen.

We werden menigmaal op de proef gesteld: In de tuin van groot succes hangen vele appels. Sommige voor ons, maar de meeste toch waarchijnlijk voor anderen. Het bracht ons No Surrender. Ons lijflied. Gestript van alles. Opgenomen in dezelfde tijd zo lang als de track duurt. Het bleek onze grootste les, die we hebben geprobeerd door te zetten op, nu, ons laatste album Come Together: Zeg het zoals het is.

Zoals het is, is nu, 1001 nachten, of 1001 gigs verder, anders dan hoe het altijd was. Een sabbatical met open einde, noemden we het een jaar geleden. Nu een jaar verder, voelen we geen behoefte meer om een nieuw album op te nemen of nog live het podium op te gaan. We hebben gezegd wat we wilden zeggen, langer dan we hadden durven voorspellen, met meer support dan we ooit hoopten te dromen. De val van repetitie voorblijvend, het vuur erend is het tijd om het boek te sluiten.

Niet zonder alle muzikanten te bedanken voor alle momenten waar we wisten dat het echt waar was. Aan alle mensen die ons creatief en zakelijk hebben bijgestaan omdat ze in ons geloofden en geloofden in die ene kans. Dank voor voor de inspiratie. Dank voor het geloof. Dank voor jullie input. Samen hebben we het geflikt.

Vooral danken we alle fans, alle supporters, alle volgers, die ooit een song, album, ticket, shirt of whatever hebben gekocht of doorgegeven. Alle brieven, fansites, chatgroepen, communities en meer. Dankzij jullie hebben we dit mogen meemaken. Kane heeft tot op de dag van vandaag, altijd een zeer groot hart van followers om zich heen gehad. Een grote schare van mensen die, voor wat voor reden dan ook, kozen om een moment van tijd op hetzelfde pad door te brengen. Voor dat moment hebben willen applaudiseren. Dat is de reden achter het succes dat we hebben mogen ervaren. Dat is een groot goed. Misschien het hoogst haalbare binnen wat we hebben kunnen bereiken. Dank voor zoveel support, energie en inspiratie. Dank voor een werkelijk fantastische tijd!

Loslaten om door te kunnen, zo zal het bovenal zijn voor ons beiden. Dat doen we met ongelofelijk veel trots en een voor altijd gloeiend hart voor wat we hebben mogen ervaren. Een uniek verhaal, zowaar, een sprookje. We zullen het zelf om de zoveel tijd weer lezen, om de zoveel tijd weer met een glimlach herbeleven.

Voor nu is het uit. Het boek dicht. Loslatend om door te kunnen en willen. For every end, a new beginning. Zo zal het zijn. En ze leefden nog lang en gelukkig.

The end.

KANE

Dennis van Leeuwen & Dinand Woesthoff